ΔΡΑΣΕΙΣ & ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
02.10.2023
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΝΕΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ ΚΕΠΠ: "ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ" 2.10.23
ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ
Πρόλογος: Θάνος Βερέμης
ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ
Ιωακείμ Γρυσπολάκης, Π.Κ. Ιωακειμίδης, Γιάννης Μεϊμάρογλου,
Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας, Κώστας Μποτόπουλος, Σωτήρης Ντάλης,
Γιάννος Παπαντωνίου, Πλάτων Τήνιος, Κίμων Χατζημπίρος
ΓΙΑΝΝΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
(επιμέλεια)
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Πρόεδρος ΚΕΠΠ
Παρουσίαση του βιβλίου «Στη Δίνη των Κρίσεων»
Ο συγχρονισμός της επέλασης όλων αυτών των κρίσεων δεν είναι πρωτοφανής. Και άλλες ιστορικές περίοδοι αντιμετώπισαν «πολυκρίσεις», που οδήγησαν σε παγκόσμιους πολέμους και σε άλλες επαναστατικές ανατροπές. Η ιδιαιτερότητα της σημερινής συγκυρίας είναι ότι η παγκοσμιοποίηση έχει προχωρήσει με μεγάλη ταχύτητα, λόγω ραγδαίας τεχνολογικής προόδου στις μεταφορές και τις επικοινωνίες, με αποτέλεσμα οι συνέπειες οποιασδήποτε αναταραχής, οικονομικής, υγειονομικής ή γεωπολιτικής, να διαχέονται σε πολύ μεγαλύτερα κλίμακα σε σύγκριση με το παρελθόν. Μέσω του διεθνούς εμπορίου και του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος φαινόμενα όπως η οικονομική ύφεση ή η έξαρση του πληθωρισμού εξαπλώνονται και, συχνά, εντείνονται σε παγκόσμια κλίμακα. Θανατηφόροι ιοί μεταφέρονται πολύ ευκολότερα – και γρηγορότερα - ανάμεσα στις χώρες του πλανήτη. Εξάλλου, εμπόλεμες συρράξεις, όπως ο ουκρανικός πόλεμος, μπορούν σχετικά εύκολα να επεκταθούν ή να ξεπεράσουν το κατώφλι της χρήσης πυρηνικών όπλων.
Η πολυκρίση του 21ού αιώνα δοκιμάζει τα παγκόσμια συστήματα σε δυo κυρίως επίπεδα: Το πρώτο είναι η ανθεκτικότητα των δομών. Στην οικονομία και την ασφάλεια αυτό σημαίνει ισχυρότερες υποδομές στις μεταφορές, τις επικοινωνίες, την πολιτική προστασία και το κοινωνικό κράτος – ιδιαίτερα στα συστήματα υγείας. Σημαίνει επίσης άσκηση ορθολογικής οικονομικής πολιτικής ώστε να αποφευχθούν λάθη, όπως δημοσιονομικοί εκτροχιασμοί ή πιστωτικές φούσκες, που μπορούν να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες κρίσεις με απρόβλεπτες συνέπειες. Χρειάζεται, επιπλέον, επικέντρωση της αναπτυξιακής πολιτικής στην πράσινη μετάβαση και στις τεχνολογίες του μέλλοντος, όπως ο ψηφιακός μετασχηματισμός. Προτεραιότητες στον οικονομικό τομέα είναι η κατοχύρωση της σταθερότητας και η δημιουργία συνθηκών για μακροχρόνια και βιώσιμη ανάπτυξη. Η ισχυρή οικονομία έχει θετικές προεκτάσεις στην άμυνα και την ασφάλεια καθώς επίσης και στην κοινωνική ανθεκτικότητα.
Το δεύτερο επίπεδο δοκιμασίας αφορά τη διεθνή συνεργασία. Η πράσινη μετάβαση απαιτεί τεράστιες επενδύσεις σε παγκόσμια κλίμακα καθώς και συντονισμό ενεργειών για την αποθάρρυνση της χρήσης ορυκτών καυσίμων. Όμως, η πρόοδος, με αναφορά ειδικότερα στην ανασύνταξη του ρυθμιστικού πεδίου, είναι αργή.
Στον γεωπολιτικό τομέα ο πόλεμος της Ουκρανίας αμφισβήτησε θεμελιώδεις αρχές και κανόνες της μεταπολεμικής διεθνούς τάξης, ιδιαίτερα τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και το απαραβίαστο των συνόρων. Οι τόνοι έχουν ανέβει στο διεθνή διάλογο. Πληθαίνουν οι εστίες κίνδυνων για συγκρουσιακές εκβάσεις του νέου Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα στις δυνάμεις του ‘αυταρχικού καπιταλισμού’ και τις ‘δημοκρατίες δυτικού τύπου’: Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ανάδειξη της κινεζικής ισχύος σε συνδυασμό με την προσέγγιση των δύο ασιατικών υπερδυνάμεων, οικονομικοί κίνδυνοι λόγω εγγενούς αστάθειας της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και εξωτερικών παραγόντων (πανδημίες, κλιματική αλλαγή, αύξηση ανεργίας λόγω τεχνολογικής αλλαγής), δημιουργούν σωρευτικά δυναμική κρίσεων. Εντείνονται εξάλλου οι φόβοι ότι η ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης θα πλημμυρίσει τη δημόσια σφαίρα από παραπληροφόρηση και θα καταστρέψει πολλές θέσεις ανθρώπινης εργασίας. Οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και η κοινωνία πιο βίαιη, οδηγώντας σε άνοδο το επίπεδο των εντάσεων.
Ζούμε σε ένα επικίνδυνο κόσμο με αβέβαιες προοπτικές.
Η Ελλάδα περνάει, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, μια μεταβατική φάση. Έχοντας μετά βίας επουλώσει τα βαριά τραύματα που προκάλεσε τόσο η ίδια η κρίση χρέους όσο και η ολέθρια διαχείρισή της, πρέπει να αντιμετωπίσει την επικίνδυνη έξαρση του τουρκικού επεκτατισμού παράλληλα με τη δίνη των διεθνών κρίσεων. Πρέπει να θωρακιστεί περισσότερο οικοδομώντας μια στερεότερη οικονομία, ισχυρότερη άμυνα και ανθεκτικότερους θεσμούς, και παράλληλα να χαράξει ένα οδικό χάρτη για τη βελτίωση της ζωής και των προοπτικών κάθε πολίτη και, κατεξοχήν, της νέας γενιάς.
Παιδεία, υγεία, κράτος πρόνοιας, Δικαιοσύνη, φορολογικό σύστημα έχουν ανάγκη ριζικής αναδιοργάνωσης και εκσυγχρονισμού των δομών με εισαγωγή νέων μεθόδων διοίκησης, καλύτερη εκπαίδευση του προσωπικού και αναβάθμιση του τεχνολογικού εξοπλισμού. Σε όλους αυτούς τους τομείς, η Ελλάδα υστερεί. Αξιοποιώντας τη σταθερότητα και τα χρηματοδοτικά οφέλη που απορρέουν από τη συμμετοχή της στο Ευρώ, πρέπει γρήγορα να καλύψει την υστέρηση από τους Ευρωπαίους εταίρους της.
Οι στόχοι είναι φιλόδοξοι. Για να τους πετύχουμε, χρειάζεται ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, ώστε να αναβαθμιστεί η ποιότητα διακυβέρνησης. Σε αυτόν τον τομέα, τη διακυβέρνηση, διαπιστώνονται τα μεγαλύτερα εθνικά ελλείμματα, που εξηγούν τις υστερήσεις σε βασικούς δείκτες οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
Το βασικό πρόβλημα της χώρας παραμένει η αδυναμία των πολιτικών φορέων να εξελιχθούν σε κόμματα οργανωμένα δημοκρατικά, στενά συνδεδεμένα με τις κοινωνικές δυνάμεις, εξοπλισμένα με σύγχρονες ιδεολογίες και, κυρίως, ικανά να προσφέρουν αποτελεσματική διακυβέρνηση. Στην ιεράρχηση της εμπιστοσύνης που τρέφουν οι πολίτες για τους θεσμούς τα πολιτικά κόμματα βρίσκονται στην τελευταία θέση με ποσοστό μόλις 16,5%. Εξάλλου, το γεγονός ότι σχεδόν ένας στους δύο εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει επιβεβαιώνει την απαξία με την οποία αντιμετωπίζονται η εκλογική διαδικασία και τα πολιτικά κόμματα.
Έχουν αναληφθεί πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος – η κυριότερη με την συνταγματική αναθεώρηση του 1975 μετά την πτώση της δικτατορίας. Όμως, το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει θετικό πρόσημο. Ήλθε, νομίζω, η στιγμή, μέσα στη δίνη των σημερινών κρίσεων, να αντιμετωπίσουμε τα σημεία όπου πραγματικά πάσχει το πολιτικό σύστημα, δηλαδή όχι τόσο τη λειτουργία του πολιτεύματος, αλλά τους όρους διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα: Εισαγωγή σταθερού εκλογικού συστήματος, συγκρότηση ψηφοδελτίων με λίστα υποψηφίων που θα διαμορφωθεί με ψηφοφορία μεταξύ οργανωμένων μελών, επέκταση της δημοκρατικής διαδικασίας στην ανάδειξη όλων των κομματικών οργάνων, εξασφάλιση διαφάνειας στα οικονομικά των κομμάτων. Μόνο ριζικές παρεμβάσεις θα πείσουν τους πολίτες ότι το πολιτικό σύστημα υπάρχει για να δίνει λύσεις στα προβλήματά τους και όχι (μόνο) για να νέμεται την εξουσία.
Η συνταγή είναι απλή, αλλά δύσκολη στην εφαρμογή. Χρειαζόμαστε καλύτερα κόμματα που μέσω της εναλλαγής τους στην εξουσία να εξασφαλίζουν καλύτερη διακυβέρνηση – δηλαδή αποτελεσματικότερη χάραξη και εφαρμογή των πολιτικών. Στην παρούσα φάση το βάρος αυτής της προσπάθειας πέφτει κυρίως στην ανασύνταξη του αδύναμου κρίκου του συστήματος, της κεντροαριστεράς.
ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
Σωτήρης Ντάλης
Δημοσιεύτηκε 10 Οκτωβρίου 2023
Το συλλογικό έργο Στη δίνη των κρίσεων (εκδ. Παπαζήση, 2023) του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής, που επιμελήθηκε ο Γιάννος Παπαντωνίου και προλογίζει ο Θάνος Βερέμης, αποτελεί ένα εξαιρετικό εγχειρίδιο για την Ευρώπη των πρόσφατων κρίσεων, μάλιστα σε μια εποχή που κλιμακώνονται οι αλληλένδετες κρίσεις. Μας θυμίζει με εύστοχο τρόπο πως, στην Ευρώπη, η Ιστορία δεν αποτελεί μόνο την πρώτη ύλη για εφιάλτες και τραύματα, αλλά και για το όραμα ενός κοινού ειρηνικού μέλλοντος.
Σήμερα, η ευρωπαϊκή ενοποίηση σηματοδοτεί πρωτίστως την ειρήνη στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που δοκιμάστηκε τόσο σκληρά στη διάρκεια του 20ού αιώνα και ξαναδοκιμάζεται με τον πόλεμο στην Ουκρανία, που προκάλεσε η ρωσική εισβολή. Η ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία σημαίνει όμως και ένα πρότυπο ανάπτυξης μοναδικό στον κόσμο, που συνδυάζει κάποιες πολιτικές αλληλεγγύης με αντικειμενικό σκοπό μια ανάπτυξη που πρέπει να συμμεριζόμαστε όλοι.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα την Ευρώπη χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και είναι πιο δύσκολο να φανταστεί κανείς την Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωζώνης. Αν επιχειρούσαμε μια σύντομη αλλά χρήσιμη αναδρομή στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, θα συναντούσαμε εκείνες τις πολιτικές προσωπικότητες που τις χαρακτήριζε ο εξωστρεφής πατριωτισμός και συνέδεσαν τη χώρα μας με το Ευρωπαϊκό Σχέδιο. Από την αίτηση Σύνδεσης το 1959 μέχρι την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης στην ΕΟΚ το 1979, όταν ξεκινά η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ενωσιακή διαδικασία, η χώρα μας ακολούθησε μια στρατηγική επιλογή που οδήγησε στη βαθύτερη ενσωμάτωσή της στο ενοποιητικό Ευρωπαϊκό Σχέδιο.
Σήμερα, με περισσότερα από 40 χρόνια συμμετοχής της χώρας στο Ευρωπαϊκό Σχέδιο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με τη συμμετοχή της και στην Ευρωζώνη στον σκληρό πυρήνα της ενωσιακής διαδικασίας, η Ελλάδα ενίσχυσε τη θέση και τον ρόλο της στην ενοποιητική διαδικασία.
Μας θυμίζει με εύστοχο τρόπο πως, στην Ευρώπη, η Ιστορία δεν αποτελεί μόνο την πρώτη ύλη για εφιάλτες και τραύματα, αλλά και για το όραμα ενός κοινού ειρηνικού μέλλοντος.
Θα ήθελα να σταθώ στη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, που είναι και το δυνατό της χαρτί στην ενοποιητική διαδικασία, και να θυμίσω τον καθοριστικό ρόλο του Γιάννου Παπαντωνίου. Όπως καθοριστικός ήταν ο ρόλος του δέκα χρόνια πιο πριν, στα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα.
Ο Γιάννος Παπαντωνίου προετοίμασε το Πρόγραμμα Σύγκλισης και το κατέθεσε μαζί με την αίτηση ένταξης στην ΟΝΕ, τον Ιούλιο του 1994, στο ECOFIN και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μετά τις παλινωδίες της προηγούμενης εικοσαετίας, το Πρόγραμμα Σύγκλισης θεμελίωνε την ελληνική πολιτική σε νέες, σύγχρονες βάσεις και αποτέλεσε τον οδηγό των οικονομικών εξελίξεων για μια ολόκληρη δεκαετία. Αποτέλεσε τον κεντρικό πυλώνα του σχεδίου για την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη, ενισχύοντας καθοριστικά την εθνική κυριαρχία. Τα περιγράφει όλα αυτά στο βιβλίο του Στάσεις και αποστάσεις (εκδ. Παπαζήση, 2014).
Σήμερα, πρέπει με κάθε ευκαιρία να εξηγούμε στους Έλληνες πολίτες πως η εθνική κυριαρχία διασφαλίζεται μέσα από την ενίσχυση της συλλογικής ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Γιατί αρκετές φορές κάποιοι επιχείρησαν να εμφανίσουν την εθνική κυριαρχία ως έννοια ασύμβατη με το Ευρωπαϊκό Σχέδιο. Αρκεί να τους θυμίσουμε πως η χώρα δεν κατέρρευσε το 2015, γιατί η ευρωζώνη λειτούργησε ως δίχτυ ασφαλείας. Εκείνη την περίοδο παραλίγο να ακυρωθεί η κορυφαία μεταπολεμική στρατηγική επιλογή της χώρας, η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα/Ένωση (Κων/νος Καραμανλής) και στην Ευρωζώνη (Κώστας Σημίτης), με την οποία ολοκληρώθηκε το ιστορικό εγχείρημα της εθνικής ανεξαρτησίας.
Σήμερα, σε μια αλληλουχία κρίσεων, μεγάλων αλλαγών και ανατροπών, στόχος της ενοποιητικής διαδικασίας παραμένει η ενίσχυση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Η συμμετοχή μας στον σκληρό πυρήνα της ενοποιητικής διαδικασίας, πέρα από την αλληλεγγύη που εισπράττουμε διαρκώς από την ΕΕ (βλ. πρόσφατες ενισχύσεις για τις καταστροφές στη Θεσσαλία), εξασφαλίζει τη δυνατότητα στη χώρα μας να συνδιαμορφώσει τη νέα Ευρώπη του 21ου αιώνα, που θα προχωρήσει με διεύρυνση αλλά κυρίως με μεταρρύθμιση, όπως φάνηκε και από το πρόσφατο γαλλογερμανικό σχέδιο.
Ας αποφύγουμε λοιπόν τους μοιρολατρικούς τρόπους άσκησης πολιτικής και ας συνεχίζουμε να πορευόμαστε σε μια ευρωπαϊκή κανονικότητα με γνώμονα έναν εξωστρεφή πατριωτισμό, που θέλει την Ελλάδα να προκόβει σε μια ισχυρή και ενωμένη Ευρώπη.
Προς αυτή την κατεύθυνση είναι χρήσιμες εκδοτικές πρωτοβουλίες όπως αυτή του Γιάννου Παπαντωνίου, που περιλαμβάνει τα εξαιρετικά κείμενα των Ιωακείμ Γρυσπολάκη, Παναγιώτη Ιωακειμίδη, Γιάννη Μεϊμάρογλου, Κωνσταντίνου Μουρτοπάλλα, Κώστα Μποτόπουλου, Πλάτωνος Τήνιου, Κίμωνος Χατζημπίρου και, βεβαίως, του Γιάννου Παπαντωνίου.
[Ο Σωτήρης Ντάλης είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Διεθνούς Πολιτικής και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου.]
Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
Ένα εξόχως επίκαιρο βιβλίο του πιο σημαντικού Υπουργού Εθνικής Οικονομίας της μεταπολίτευσης και σήμερα υπόδικου…. άνευ μαρτύρων κατηγορίας!!
Προλογίζοντας το βιβλίο που επιμελήθηκε ο κ.Γ. Παπαντωνίου, πρώην υπουργός και οικονομολόγος, ο έγκριτος ιστορικός και ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ κ.Θάνος Βερέμης, μεταξύ άλλων, γράφει και τα ακόλουθα:
«……Ο συλλογικός τόμος «Στη Δίνη των Κρίσεων» του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής αποτελεί μια ιδιαίτερα αξιόλογη προσπάθεια οριζόντιας ανάλυσης των «πολλαπλών κρίσεων» που αντιμετωπίζει, σχεδόν ταυτόχρονα (ή ελαφρά ετεροχρονισμένα), η ανθρωπότητα από την αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα. Η συρροή οικονομικών, υγειονομικών, μεταναστευτικών, κλιματικών και γεωπολιτικών κρίσεων είναι συνδυαστικό αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, τεχνολογικών αλλαγών, γεωοικονομικών φαινομένων καθώς και πολιτικών μετατοπίσεων, που είναι δύσκολο να προβλεφθούν και να αντιμετωπιστούν χωρίς ενεργό διεθνή συνεργασία και ουσιαστική ενίσχυση της ανθεκτικότητας των οικονομικών και κοινωνικών δομών σε παγκόσμια κλίμακα. Κοινή συνισταμένη των αναλύσεων αυτού του τόμου είναι η επείγουσα ανάγκη συντονισμού δράσεων κυβερνήσεων, διεθνών οργανισμών καθώς και της “κοινωνίας των πολιτών”, ώστε να αυξηθεί η προσαρμοστικότητα των συστημάτων διακυβέρνησης σε συνθήκες ραγδαίων μεταβολών και να θωρακιστούν αποτελεσματικότερα απέναντι στις αλλεπάλληλες απειλές….».
Όντως στο συλλογικό βιβλίο που επιμελήθηκε ο κ.Γιάννος Παπαντωνίου, διαπρεπείς Έλληνες στοχαστές, αρθρογράφοι και άνθρωποι του Δικαίου, όπως οι κ.κ. Πλάτων Τήνιος, Κ.Μποτόπουλος, Π.Κ. Ιωακειμίδης, Κίμων Χατζημπίρος, Ιωακείμ Γρυσπολάκης, Σωτήρης Νταλής και Γιάννης Μεϊμάρογλου παρουσιάζουν σοβαρά θέματα παιδείας, δικαιοσύνης, κοινωνικής αλληλεγγύης και ευρωπαϊκής πολιτικής και φέρνουν στο προσκήνιο την εικόνα μιας Ελλάδας, που θα είχε ενεργό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Όμως από την άλλη πλευρά, το βιβλίο, μου έφερε στο νου και ένα καυστικό άρθρο του συναδέλφου Γ. Παπαχρήστου, αρθρογράφου στις εφημερίες «Νέα» και «Βήμα της Κυριακής», ο οποίος έγραφε: «….Έχω αναφερθεί κατ’ επανάληψη, στην περίπτωση του Γιάννου Παπαντωνίου, και τη δικαστική ομηρεία του εξαιτίας της οποίας πήγε φυλακή, επί ΣΥΡΙΖΑ προς επιβεβαίωση της ψευδοπροσπάθειας που είχε ξεκινήσει για τη δήθεν «κάθαρση», αλλά στην πραγματικότητα επρόκειτο για κυνήγι μαγισσών. Ο Παπαντωνίου «τραβιέται» ακόμη με αυτή την ιστορία, παρότι από πουθενά δεν επιβεβαιώθηκε ότι τα χρήματά του ήταν προϊόν χρηματισμού. Ωστόσο εξακολουθεί να δίνει έναν άνισο αγώνα προκειμένου να αποδείξει την ακεραιότητά του. Στις 30 Οκτωβρίου έχει μία ακόμη δίκη, στην οποία δεν υπάρχουν συγκατηγορούμενοί του αλλά εδώ είναι και το σημαντικό, ούτε μάρτυρες κατηγορίας! Πρόκειται όμως για μία ύστατη προσπάθεια να «καθαρίσει» το όνομά του στην κοινωνία…».
Δεν έχει άδικο ο έγκριτος αρθρογράφος. Διότι πάνω απ’ όλα η περίπτωση Γιάννου Παπαντωνίου, όπως ήδη έχουμε γράψει αποτελεί βάναυση παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, με ηθικό διασυρμό και 17μηνη φυλάκιση ενός ανθρώπου που τέσσερα χρόνια περιμένει να δικαστεί. Ακόμα χειρότερα, έξη μήνες φυλακίστηκε και η σύζυγος του «κατηγορουμένου» κυρία Ρούλα Κουράκου.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι στην υπόθεση υπάρχουν δυο δικογραφίες, στις οποίες οι εισαγγελικές προτάσεις προς τα αντίστοιχα Δικαστικά Συμβούλια είναι απαλλακτικές (!!), με πανομοιότυπες διατυπώσεις. Υποστηρίζουν ότι «...δεν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι οι κατηγορούμενοι έχουν τελέσει τις άδικες πράξεις για τις οποίες “κατηγορήθηκαν”…».
Προτείνουν ρητά έτσι οι εισαγγελείς, «να μην γίνει κατηγορία» κατά των κατηγορουμένων ενώ η Πρόταση για τη δεύτερη δικογραφία (2918/2023) ζητά επίσης «να αρθεί η κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων» – που είναι συνδεδεμένη με αυτήν τη δικογραφία – του Γιάννου Παπαντωνίου, της συζύγου και των παιδιών τους.
Θεωρούμε ότι είναι καιρός η κατασκευασμένη αυτή υπόθεση να λήξει με τρόπο τέτοιο ώστε κάποιοι κύκλοι να καταλάβουν ότι στα κράτη δικαίου τυχάρπαστοι πολιτικοί δεν παίζουν με το δίκαιο και τη δικαιοσύνη.
ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΕΥΝΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ (ΚΕΠΠ)
ΑΜΕΡΙΚΗΣ 19, ΑΘΗΝΑ , ΤΚ: 106 72
ΤΗΛ: 210 362 0714, 210 362 0715